مردمی که می خواهند !
یک سال گذشت و هنوز صدای توپخانه در شهرهای سوریه به گوش می رسد، هنوز از نقاط مختلف شهرها دود سیاه به آسمان بلند است، هنوز آواره ها با وحشتی مرگ آور از میدان های مین می گذرند و نیمه جانی که مانده را کشان کشان حمل می کنند.
اگر بخواهند خودشان انتخاب کنند پس باید خون دهند، اگر از نیم قرن پادشاهی خسته شده اند، راهش از کشتارگاه ها می گذرد، اگر رنگ سیاه آسفالت های خاک خورده دیگر برایشان تحمل ناپذیر است می توانند با فدا کردن هزاران نفر، رنگ جاده ها را به رنگ لاله های بهاری تغییر دهند.
یک سال قبل می گفتیم عده ای مخالف حکومتند، امروز معلوم شده کمی، فقط کمی بیشتر از "عده ای" خواهان پایان یافتن حکومت پادشاهی أسد شده اند، هر چه ما نگوییم و سکوت کنیم، هر چه آنان خطوط ارتباطی را با مردم قطع کنند، دیگر دیر شده! فریاد آزادیخواهی مردم سوریه دیگر از خود دمشق هم شنیده می شود.
و جمله پایانی:
آیا هنوز "بشار" ندای مردمش را نشنیده، آیا درک نکرده که وقت تمام است، آیا اگر فرزندان خودش با حکومتی چهل ساله پادشاهی مخالف می بودند، راضی می شد با آنها یک صدم این برخورد ها صورت گیرد؟
